Κάθε στιγμή να ζείς του Κόσμου...

Κάθε στιγμή να ζείς του Κόσμου...

Αγαπημένε μου  Αυτοσαρκασμέ ...

απόψε δεν ησυχάζεις καθόλου...με ρωτάς

"Μετά τον αιώνα του σώματος 

ποιός ύπνος αναλαμβάνει τα όνειρα;"

Αδιαφορώ..πειράζει..;

Γουστάρω να ονειρεύομαι

με τα μάτια  της ψυχής ανοιχτά..

ρισκάροντας στη στιγμή...

διότι δικέ μου

για να δείς το θαύμα του μεγαλείου 

της απλής στιγμής γύρω σου 

πρέπει να το έχεις αφήσει 

να γεννηθεί μέσα σου πρώτα.

PS: Πάντα θα επαναστατώ

η χλιαρότητα δεν πλάστηκε

για μας..μεγάλη απέθαντη

και λυτρωτική η  εσωτερική σιωπή

που μας ενώνει δια της πηγαίας

αλήθειας της.

Τρίτη, 23 Οκτωβρίου 2012

Επανεκκίνηση....

Tόσοι πολιτισμοί τόσοι αιώνες ιστορίας ...

Πόσο απογοητευτικό είναι να ζούμε σε ένα νεο μεσαίωνα.Γιατί σαν ανθρώπινο είδος είμαστε κοντόφθαλμοι..όλα περιστρέφονται γύρω απο τον μικρόκοσμο μας..γύρω απο το εγω μας ,γύρω απο τους ανθρώπους μας..γύρω απο τις καταστάσεις που βιώνουμε..ενω οφείλουμε να βλέπουμε και μακρύτερα..πάνω και πέρα απο εμάς.....

....Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να βρούμε μέσα μας εκείνο το μικρό παιδί που εγκαταλείψαμε...να το ακούσουμε τι μας λέει και να το αγκαλιάσουμε τρυφερά...κανείς μα κανείς άλλος δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνει αυτό για μας...

Δεν είναι εύκολο...αλλα αξίζει . Για να φτάσουμε στο ύψος της Ανθρωπιάς  oφείλουμε να φροντίζουμε νου ψυχή πνεύμα..και τελευταίο το σώμα.Όλη η ανθρωπότητα

ασχολείται με την ύλη..κι οσοι ασχολούνται με το πνευμα το κάνουν τόσο μα τόσο εγωιστικά που αλλού πατούν κι αλλού βρίσκονται..Τόμοι ολόκληροι σοφία αιώνων..ποτάμια μελάνι..για κάτι τοσο απλό...

Γνωρίζεις τον εαυτό σου μέσα απο τον άλλον..δοκιμάζεις το είναι σου στα δύσκολα..και εννοείται δεν τρομάζεις να καταδυθείς μέσα σου....Δεν υπάρχει τέλος..μονο αρχή.Μου τη δίνουν οι άνθρωποι που λένε πως όλα είναι κύκλος..αηδίες..μια ευθεία είναι..απλά επιλέγεις την κλίση της..οι άνθρωποι που επιλεγουν λεωφόρο αργούν...κολλάνε στα φανάρια της πλάνης...οι άλλοι που επιλέγουν ανηφορικά ξεκινώντας πιστευουν στην κορυφή...ανεβαίνοντας όμως μετά απο κανα δυο πτώσεις καταλαβαίνουν πως η διαδρομή ειναι ολη κι ολη η υπόθεση.Ανεβαίνοντας σε αποζημιώνει η θεα....αυτό ειναι όλο.

Το νέο δεν είναι οτι εμείς φεύγουμε ούτε οτι διαιωνίζουμε το είδος ουτε οτι η ιστορία επαναλαμβάνεται...το νέο είναι η εσωτερική η δική μας αναγέννηση μετά απο μια βραδυά βουβού πόνου...το νέο είναι οτι συνεχιζουμε να βαδίζουμε μπροστά ως την ουσιαστικότερη αρχή...εκεί που η ψυχή αφήνει ένα άχρηστο όχημα το σώμα και αρχίζει το σημαντικότερο ταξίδι της.

Απο τότε που ο Διογένης ήταν μέσα στο πυθάρι κι έψαχνε ΑΝΘΡΩΠΟ μέρα μεσημέρι με το φανάρι αναμμένο..τι άλλαξε ως εδώ;

Η Ανθρωπιά δεν γνωρίζει χρώματα σύνορα

και χάρτες...οσο κι αν την κομματιαζουν

τόσο πιο κραταιά θα αναγεννιέται

όσο θα προσπαθούν να τη διαιρέσουν

τοσο θα πολλαπλασιάζεται

και όσο θα προσπαθούν να τη φιμώσουν

τόσο θα λάμπει δια της ταπεινα

σιωπηλής αλήθειας της.-

Πέμπτη, 18 Οκτωβρίου 2012

Στη λεπτή γραμμή...

Σκέψη, συναίσθημα, επιθυμία

και  βαθιά ενσυναίσθηση

όλα κι απόψε  

στη λεπτή γραμμή.

✿⊱╮

Κυριακή, 14 Οκτωβρίου 2012

O παλμός του δικού σου λυγμού

Τι περιμένεις απο τη ζωή όταν σε  εκ  μηδενίζεις;

Όταν  δεν είσαι ο εαυτός σου

όταν δεν μάχεσαι για το είναι σου

εισπράττεις το Τίποτα.

Moναδικό μου Καταφύγιο

αλλά και παράθυρο στο Φως

η δική σου Ψυχή.

PS: O παλμός του δικού σου λυγμού

με έκανε στιχάκι

στα αληθινότερα.

Τρίτη, 9 Οκτωβρίου 2012

Ψυχή μου...Βασιλική Νευροκοπλή

Το χόρτο κάτω απ' την πέτρα

είναι το δικό μου υπόστεγο

Εκεί μεθοκοπώ από μια στάλα της βροχής

animusanimus.blogspot.gr

Χορταίνω 

βλέποντας το σπόρο

που κουβαλά στην πλάτη το μυρμήγκι

Είναι το ελάχιστο που μου χαρίζει τη ζωή

Ένα μονάχα κλείσιμο βλεφάρων

με οδηγεί αταλάντευτα

στης προσευχής το όνειρο

Είναι το τίποτα που είμαι

Σκόνη σαν ψίχουλο πανάλαφρο κι ασήμαντο

τόσο φτωχό και έρημο, τόσον ανάξιο λόγου

που με σηκώνει ο αέρας ασυναίσθητα

κι από άνεμο σε άνεμο

με πάει στον ουρανό

 ✿⊱╮

- Και τα λόγια φεύγουν; 

- Και τα λόγια. 

- Και τα γέλια; 

- Και τα γέλια. 

- Και τα δάκρυα, γιαγιά; 

- Και τα δάκρυα, γιε μου. 

- Και όλα γυρίζουν πίσω λίγο διαφορετικά; 

- Όλα, γιε μου, όλα. 

- Και δεν υπάρχει τίποτα που μένει στη θέση του για πάντα; 

Δεν υπάρχει τίποτα που να μη φεύγει ποτέ;

PS:Βασιλική  απο Καρδιας  ευχαριστω για όλα.!! :))

Όταν ο Πομπός και ο Δέκτης είναι συντονισμένοι

στο Απλό καμιά Στιγμή δεν χάνεται....

....δυο πουλια ελευθερα απο τον εαυτο τους

  αφοσιωμένα το ενα στο άλλo

 ειναι το Μαζι όσων δεν γυρίζουν ποτέ

την πλάτη στο όνειρο..όσων πιστεύουν

στο θαυμα της Ζωης και όσων

δεν συμβιβάζονται διότι

οπως σοφα λες κι εσυ

τα θαύματα είναι αυτόνομα, αυτόβουλα,

 ιδιότροπα, σκερτσόζικα, απρόβλεπτα και κυρίως 

αντάρτικα και αλητήρια. Απεχθάνονται τις ιδέες, 

τις σκεπές, τα υπόστεγα, τις ηθικές, τους κανόνες.

Συμβαίνουν Απλά.